Kalina Maria Statkiewicz z domu Drzewiecka urodziła się 20 lutego 1914 roku w Kole, w rodzinie o tradycjach patriotycznych i niepodległościowych. W tym systemie wartości została wychowana, kiedy to służba dla dobra publicznego nie była czczym słowem. Ojciec Włodzimierz Drzewiecki, przedwojenny wizytator w Kuratorium oświaty w Warszawie po studiach matematycznych w Szwajcarii, brat matki dr Sławomir Czerwiński, przedwojenny minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego (ówczesny minister edukacji), drugi brat matki pułkownik Stefan Czerwiński -  żołnierz I Brygady legionów,  zastępca szefa Kancelarii Wojskowej Prezydenta RP, dowódca okręgu lwowskiego AK odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari budowali zręby niepodległej Polski, a przed rozbiorami o tę wolną i silną Polskę walczył Jej przodek, Franciszek Ksawery Bogusławski – rotmistrz  w konfederacji barskiej.

Naturalną więc powinnością dla Niej było wstąpienie w szeregi Armii Krajowej, prowadzenie w czasie okupacji tajnego nauczania oraz udział w Powstaniu Warszawskim, za co odznaczona została Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Po upadku powstania zajmowała się rannymi i chorymi w szpitalu Karola i Marii, który ewakuowano z Warszawy w okolice Piotrkowa Trybunalskiego.

Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum im. Marii Konopnickiej, a następnie w 1934r. Pedagogium im. Stanisława Konarskiego w Warszawie podjęła w tym samym roku studia wyższe na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego w zakresie pedagogiki ze specjalizacją psychologia, uzyskując w 1945 roku dyplom magistra filozofii. Studia przerwane wybuchem wojny kontynuowała w tajnym zorganizowanym systemie szkolnictwa wyższego. Studiowała m.in. pod kierunkiem profesora Stefana Baleya.

Będąc absolwentką Pedagogium pracowała w latach 1934-1944 w Prywatnej Szkole Powszechnej J. Swierzyńskiej-Słojewskiej w Warszawie jako nauczycielka (podczas wojny w  zorganizowanym tajnym nauczaniu).

W latach 1945 -1946 organizowała kursy pedagogiczne i gimnazjum oraz liceum ogólnokształcące w Tucholi. W latach 1946-1949 przebywała w Świdnicy wraz z mężem Jerzym Statkiewiczem – inżynierem, dyrektorem miejscowej fabryki, absolwentem Politechniki Warszawskiej, odznaczonym francuskim krzyżem wojennym Croix de Guerre za walkę w wojsku polskim u boku armii francuskiej, późniejszym profesorem Politechniki Warszawskiej, prodziekanem wydziału łączności (późniejszej elektroniki) i dziekanem wydziału elektroniki. W Świdnicy zorganizowała Wstępny Kurs Pedagogiczny oraz Państwowe Liceum Pedagogiczne, którego była dyrektorem.  Po urodzeniu trojga dzieci (doczekała się też dwojga wnuków) pracowała jako nauczycielka, początkowo w Świdnicy, później w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej im. B.Limanowskiego w Warszawie (do 1955 r.). 

Po kilkuletniej przerwie w pracy zawodowej poświęconej wychowaniu dzieci, oraz spowodowanej kłopotami zdrowotnymi podjęła pracę w charakterze nauczyciela psychologa w Państwowej  Szkole Muzycznej II Stopnia nr.2 im. Fr.Chopina w Warszawie (od 1962  do 1973). 

Kierowała w tym okresie  sekcją psychologii i Poradnią Psychologiczną w Okręgowym Zespole Metodyczno-Programowym Szkolnictwa Artystycznego w Warszawie. Oprócz poradnictwa psychologicznego praca jej polegała na prowadzeniu badań testowych kandydatów do szkół muzycznych i uczniów. Po przejściu na emeryturę w 1973 r. nadal tam  pracowała  w zmniejszonym wymiarze godzin.

Współpracowała ściśle przez wiele lat z Instytutem Pedagogiki Muzycznej  Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Zamieszczała swe autorskie prace z zakresu psychologii i pedagogiki muzyki m.in.w ,,Zeszytach Naukowych” Instytutu. Prowadziła badania testowe o charakterze naukowym studentów Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, służące analizie przyczyn trudności i niepowodzeń w studiach. Prowadziła badania testowe kandydatów na studia do PWSM. Pracowała przy restandaryzacji testów zdolności muzycznych, zbieraniu ocen dotyczących poziomu zdolności muzycznych uczniów szkoły muzycznej do ,,Karty ocen ucznia”. Zbierała materiały do analizy losów absolwentów PWSM i gromadziła dokumentację ,,talentów”. Współpracowała z Zakładem Prakseologii PAN przy opracowaniu wyników badań kontrolnych nad postępami w studiach grupy uczniów. W celu opracowania zestawu metod diagnozy psychologicznej dla potrzeb szkolnictwa muzycznego wszystkich stopni brała udział w badaniach z zastosowaniem testów muzycznych, osobowości i inteligencji. Badania te prowadzone były przez Centralny Ośrodek Pedagogiczny Szkolnictwa Artystycznego we współpracy z Pracownią Psychometryczną PAN i Państwową Wyższą Szkołą Muzyczną w Warszawie.

Za swą wieloletnią ofiarną pracę wyróżniona została przez Ministra Kultury i Sztuki odznaką 

Zasłużony Działacz Kultury.

W jej wspomnieniach znalazły się takie oto słowa podsumowujące jej drogę życiową : ,,Mój wybór zawodu był świadomy i jak życie mi dowiodło –właściwy. Mój stosunek do pracy a zwłaszcza do uczniów był zawsze życzliwy i emocjonalny”. I tak właśnie odbierało ją otoczenie. Cechowała ją wielka kultura, życzliwy stosunek do ludzi, szacunek dla każdego człowieka,  skromność, miły sposób bycia, łagodność. Nie wysuwała nigdy swojej osoby na pierwszy plan, wsłuchiwała się w innych umiejąc okazać im zainteresowanie i zrozumienie. Swoje obowiązki traktowała z największą rzetelnością i zaangażowaniem, a zadania, których się podjęła wykonywała z najwyższą sumiennością, powagą  i odpowiedzialnością za siebie i innych. Ta jej postawa i wielkie przymioty charakteru zjednały jej szacunek, uznanie i pozwoliły cieszyć się ogromną sympatią ludzi.

Zmarła 16 kwietnia 1993 roku w wieku 79 lat w Warszawie. Pochowana w grobie rodzinnym na Powązkach.