6zjazd

W dniach 9 - 10 września 2006 r. w Sulejowie odbył się VI Zjazd Rodziny Ścibor-Bogusławskich

Spotkanie rozpoczęło się Mszą Św. w kościele parafialnym w Mierzynie, gdzie proboszczem przez 47 lat był ksiądz Ignacy Bogusławski.

Po Mszy Świętej złożono kwiaty na grobie księdza Ignacego na pobliskim cmentarzu i przemieszczono się do Ośrodka gdzie odbyło się spotkanie Rodziny.

Fotografie wykonane przez Adama Bogusławskiego,Barbarę Thun, Rafała Bogusławskiego

    Mierzyn to stara szlachecka osada. Kościół tutejszy, wedle tradycji, został założony wkrótce po rozszerzeniu chrześcijaństwa w Polsce, o czym wspomina Jan Długosz w swoich pismach.
Dlaczego wybraliśmy Mierzyn jako miejsce uroczystej mszy VI Zjazdu Rodu Ścibor-Bogusławskich herbu Ostoja? Przede wszystkim dlatego, że w historii Mierzyna zapisał się szczególnie ksiądz proboszcz Ignacy Napoleon Bogusławski, jeden z członków naszej rodziny, który przez prawie pół wieku opiekował się tą parafią. Urodził się 5 lipca 1807 roku w Żelisławiu. Był synem Antoniego Bogusławskiego i Salomei z Bobowskich, wnukiem Jakuba i prawnukiem Andrzeja Bogusławskiego, instygatora Trybunału Koronnego, regenta i komornika granicznego sieradzkiego, znakomitego przodka nas wszystkich. Do chrztu świętego trzymał go Ignacy Błeszyński herbu Suchekomnaty, dziedzic majętności żelisławskich, syn ostatniego podkomorzego sieradzkiego.
Dzieciństwo i wiek młodzieńczy Ignacego Bogusławskiego przypadły na burzliwy okres w dziejach naszej ojczyzny. Był to czas klęski Napoleona Bonaparte na Wschodzie, upadku Księstwa Warszawskiego i karłowatego bytu Królestwa Kongresowego zakończonego powstaniem listopadowym.
     Dorastający Ignacy Bogusławski odnalazł w sobie powołanie do stanu duchownego i w roku 1831 mając lat 24 otrzymał święcenia kapłańskie. Cztery lata był wikarym w Łasku, gdzie mieszkał wraz z matką i rodzeństwem. Tam w 1835 r. asystował podczas ślubu swej siostry Petronelli z Walentym Otockim, dziedzicem Korczewa. W tym samym roku został proboszczem parafii w Mierzynie, do którego przeprowadził się wraz z matką i młodszym bratem Antonim. W tym czasie odbyła się konsekracja nowo wzniesionej nawy kościoła mierzyńskiego. Poprzednia nawa, wymurowana około 1600 roku przez ówczesnych dziedziców wsi, zawaliła się w 1825 roku i przez kilka lat kościół w wyniku ogromnych zniszczeń, nie nadawał się do odprawiania nabożeństw. Ignacy Bogusławski w momencie konsekracji nowej nawy liczył dopiero 28 lat, był młodym, pełnym energii do działania księdzem. Pracy było bardzo wiele. Wnętrze kościoła trzeba było na nowo wyposażyć w niezbędne sprzęty. Gromadzenie potrzebnych środków, organizowanie siły roboczej, nadzorowanie prac a nade wszystko spełnianie wszelkich powinności kapłańskich w tych warunkach, wymagało od księdza Ignacego sporego talentu organizatorskiego i niespożytej energii.
     Początek lat 60-tych XIX w. był dla mieszkańców Mierzyna okresem niepokoju i walki narodowo-wyzwoleńczej. Był to czas powstania styczniowego. Był to także czas wzmożonej i szczególnej roli Kościoła w życiu społeczeństwa polskiego. Księża czynnie włączali się do powstania odprawiając msze polowe, organizując pomoc medyczną, udzielając się w konspiracji. Nie inaczej działał ksiądz Ignacy Bogusławski. Jeszcze dzisiaj, po ponad 140 latach, mieszkańcy Mierzyna opowiadają jak po mszy świętej celebrowanej przez Bogusławskiego, powstańcy szykujący się do walki ostrzyli szable i kosy na stopniach kapliczki Matki Bożej koło kościoła, pozostawiając głębokie, wyraźnie widoczne do dzisiaj wyżłobienia. W okolicy Mierzyna tworzyły się nieustannie nowe grupy powstańcze. Mimo ogromnego zaangażowania społecznego w połowie roku 1864 powstanie upadło, co wywołało ogromną falę emigracji politycznej. Z kraju wyjeżdżali także księża. Wielu jednak pozostało pełniąc dalej obowiązki kapłańskie. Wśród nich był ksiądz Ignacy Bogusławski. Nastał czas represji popowstaniowych. Okres ten był jednym z najtrudniejszych w dziejach Mierzyna.
    Ksiądz Ignacy mimo licznych obowiązków związanych z opieką nad parafią znajdował czas na sprawy rodzinne. W roku 1846 po śmierci swej siostry Petronelli, wdowy po Walentym Otockim, wolą rady familijnej został głównym opiekunem jej nieletnich dzieci. Tutaj w Mierzynie, otoczony troskliwością, dożył przeszło stu lat jego wuj – Ignacy Bobowski, konfederat barski. U boku księdza Ignacego mieszkała też matka - Salomea z Bobowskich Bogusławska, aż do chwili swej śmierci w roku 1855. Wyrazem synowskiej miłości i żalu po jej śmierci jest wciąż widoczny czterowiersz na płycie rodzinnego grobu:

„Matko tyś mojem szczęściem na tym świecie była
Zyłaś dosyć dla siebie, dla mnie krótkoś żyła
Dziś ta myśl mą pociechą, lżejsza serca rana
Że Cię znów kiedyś ujrzę o matko kochana”